شهر کنگاور

کنگاور شهر شهدا و پارسیان ، خطه فرهنگ و هنر و عرفان ، یادگار پر شکوه عهد باستان ، چونان تابنده گهری است نشسته بر تارک استان ولایتمدار کرمانشاهیان که از بام تا شام خوشامد گوی همه کسانی است که به غرب ایران زمین پای می نهند ، خاصه زائران گل سرخ باغ توحید ، حضرت ابا عبداله الحسین علیه السلام که از این ارض مطهر از خون شهیدان ، راهی عتبات عالیاتند . 

آثــار و ابنیه تاریخی

معبد آناهیتا :

امروزه ایرانیان و حتی جهانگردان ، کنگـاور را بـه ن‍‍ـام معبد آناهیتا می شناسند . آناهیتا بر اساس متون تـاریخی فرشتـه و نگهبان آب و فراوانی ، زیبائی و باروری و در نزد ایرانیان دارای مقام بلند و ارجمندی بوده است .

بقاع متبرکه

حضرت امامزاده ابراهیم (ع) که مرقد مطهرش چونان نگینی در مرکز شهر قرار گرفته است از نوادگان مکرم امام چهارم حضرت علی بن الحسین (ع) به شمار می آید. مرقد مطهر آقا سید جمال الدین فش (ع)، امامزاده محمد باقر (ع)در روستای گودین از دیگر بقاع متبرک شهرستان کنگاور است .

صنایع دستی و سوغات

گلیم و قالی، حرمی بافی، گیوه، کلاش دوزی و ... از جمله صنایع دستی مردم فرهنگ دوست کنگاور به شمار می آید.
نان برنجی، نقل کنگاوری، خیار و نوعی خربزه که عمدتا در کنگاور می روید سوغات مهم این شهرستان بوده است. ضمن آنکه دیده شده میهمانان، سایر محصولات دامی و کشاورزی آن را نیز به عنوان سوغات با خود برده و می برند.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

معبد آناهیتا

امروزه ایرانیان و حتی جهانگردان ، کنگـاور را بـه ن‍‍ـام معبد آناهیتا می شناسند . آناهیتا بر اساس متون تـاریخی فرشتـه و نگهبان آب و فراوانی ، زیبائی و باروری و در نزد ایرانیان دارای مقام بلند و ارجمندی بوده است . معبد آناهیتا با 6/4 هکتار بر پشت صخرهای از نوع شیست مشرف به دشت کنگاور بنا گردیده است . پرستشگاه آناهیتا همانند دیگر بناهایی که بر بلندی ساخته می شود با استفاده از شیوه صفه سازی بر پاشده است . چنین شیوه ای در دوران تاریخی در فلات ایران متداول و در دوره های بعد هم رواج داشته است . نحوه سنگ تراشی و دیوار چینی و ساخت ستون های پهن پیکر ، عظمت صفه جنوبی که در بردارنده دو ردیف پله ی سنگی « شبیه تخــت جمشید فـارس » است ، عــلاوه بر تپـه ی ش‍کــوهـمنــدی کــه معبــد بر روی آن قرار دارد، همه و همه جذابیت خاصی به این اثر که به قولی دومین بنای سنگی ایران عهد باستان ( پس از تخت جمشید ) است ، بخشیده است. احداث این بنا را به دوره اشکانی نسبت داده اند و از این دوره آثاری شامل سفالینه ، قبور و نوع تدفین بویژه سکه های مکشوفه در قبور به دست آمده است . از دوره ساسانی علائم و نشانه هائی بر روی سنگها دیده شده است . چنین به نظر می رسد که وجود این علائم بیانگر عملکرد بنا و مرمت در این دوره تاریخی است . کاوشهای باستان شناسی در لایه های اولیه نشانگر بقایای استقرار در دوره قاجار و صفوی می باشد . حد فاصل بین قرن هفتم هجری تا دوره صفویه هیچگونه آثاری جز بقایای کوچ نشینان مشاهده نگردیده است . از اوایل سده پنجم تا هفتم هجری آثار مکشوفه حاکی از ساخت و ساز در دوره سلجوقی می باشد . وجود حمام دوره سلجوقی و کارگاه ها و شیوه آب رسانی پیشرفته به وسیله تنبوشه سفالین ، وجود سفالهای لعابدار سبز و زرد از نوع سفال نیشابور و ظروف با نقش کنده و خطوط روی ظروف و سکه هائی از دوره خلفای عباسی به دست آمده نمایانگر این دوره می باشد .