خوش آمد گویی

با سلام خدمت تمامی نو دانشجویان عزیز

یکی از تحولات اساسی و نقاط عطف در زندگی هر جوان، مرحله ورود به دانشگاه است به گونه ای که ورود به دانشگاه و تحصیلات عالی، ایده مطلوب هر جوان ایرانی است. ورود به دانشگاه علاوه بر دانش افزایی و یافتن تخصص در یک رشته علمی، موقعیت اجتماعی بهتری نیز برای فرد ایجاد می کند.

به بیان دیگر دوران دانشجویی مرحله جدیدی از زندگی است که از ویژگی های خاص و منحصر به فردی برخوردار است. حضور در عرصه فعالیت های علمی و افزایش آگاهی و بصیرت نسبت به مسائل اجتماعی و سیاسی، اصلی ترین شاخص این دوره است.

اما سر صحبت من با کسانی است که دانشگاه پیام نور کنگاور را برای ادامه تحصیل انتخاب کرده اند. همان طور که می دانید دانشگاه پیام نور جزو دانشگاه های سطح بالا نیست و مرکز کنگاور نیز جزو سطح پایین ترین مراکز پیام نور است، و یکی از مهمترین دلایلی که باعث شده ما در این دانشگاه قبول شویم کم کاری در دبیرستان و نخواندن دروس کنکوری بوده است البته نباید علاقه به این مرکز و نزدیکی به محل زندگی را در نظر نگرفت ولی این دلیل شامل درصد اندکی از بچه ها می شود.

برای کسانی که تازه وارد این دانشگاه می شوند سوالات زیادی پیش می آید که یکی از آنها وضعیت خوابگاه و سلف و امکانات رفاهی این مرکز می باشد که باید بگم هیچکدام از اینها را ندارد! و مشکل بعدی برای اکثریت کسانی است که از کرمانشاه به کنگاور می روند که خود به دلیل مسافت تقریبا 100 کیلومتری و زمان حدود یک ساعت و نیم و با مینی بوس های فرسوده ترمینال بر مشقت این دانشجویان می افزاید.

 خوشبختانه حداکثر سه روز در هفته کلاس ها تشکیل می شوند (البته به تعداد واحد اخذ شده نیز بستگی دارد) که شاید بعضی از کلاس ها تا ساعت 6 غروب نیز ادامه داشته باشد و با توجه به اینکه هرچه به زمستان نزدیک تر می شویم و هوا زودتر تاریک می شود برای برگشت به کرمانشاه با مشکلات زیادی روبرو می شویم.

از زمستان های سرد و طاقت فرسای کنگاور هرچه بگویم کم گفته ام، همانطور که میدانید کنگاور جزو سردسیر ترین شهرهای استان عزیزمان کرمانشاه است و دمای هوا در آنجا عموما زیر صفر است. و چون برای شرکت در کلاس های ساعت اول (یعنی ساعت 8 صبح) ما باید ساعت 6 صبح از ترمینال حرکت کنیم مجبوریم سرمای شدید ایستادن در ترمینال و همچنین مینی بوس های فرسوده را هم تحمل کنیم.

خوب دوستان عزیز من این مشکلات را بیان کردم تا بدونید که درس خواندن به همین سادگی های نیست و منظور من از ذکر این مطالب ناامید کردن شما نیست ولی باید بدانید که ما در شرایط مساعدی درس نمی خوانیم و سلف سرویس و خوابگاه و ژتون و سایر وسایل رفاهی که دانشجویان دانشگاه های دیگر دارند رو در اختیار نداریم اما ما چیزه دیگری داریم که آنها ندارند و آن پشتکار و عزم راسخ است!

مطمئنا ما فرد زیاد درس خوانی در دوران دبیرستان نبودیم ولی حالا شرایط عوض شده و ما دانشجو هستیم. افق های جدیدی به روی ما باز شده و مرزهایی که در گذشته برای خودمان درست کرده بودیم دیگر وجود ندارد، ما باید با قدرت و توان و امید به آینده چندین برابر گذشته تلاش کنیم تا به اهدافی که حتی در کودکی داشته ایم برسیم. خوشبختانه در پیام نور کلاس اجباری نداریم (البته بجز کلاس های عملی) و این یک فرصت طلایی برای کسانی است که می خواهند در حین تحصیل کار کنند و یا روی پروژه مورد علاقه شان کار کنند.

در پایان من به عنوان یک دوست توصیه کوچکی به شما دارم: دوستان عزیز سعی کنید یک هدف درونی داشته  باشید، یعنی آن چیزی را که قلبا خواستار آن هستید را به عنوان هدف انتخاب کنید و برای رسیدن به آن تلاش کنید، من مطمئنم شما به هرچیزی که می خواهید خواهید رسید فقط باید واقعا آن را بخواهید و برای رسیدن به آن تلاش کنید.

در تمام مراحل زندگی موفق و پیروز باشید